İmam Rzanın (ə) Әhməd Bəzənti adlı səhabəsi var idi. O, dövrünün tanınmış alimlərindən idi.

Əhməd Bəzənti, öz suallarını İmam Rzaya məktublarla göndərib cavabını aldıqdan sonra Həzrətin (ə) imamlığına etiqad bəsləmişdi. Bir gün Bəzənti Həzrətə dedi: -Vaxtınız olanda hüzurunuza gəlib sizinlə danışmaq istəyirəm.

İmam (ə) da, onun istəyini qəbul etdi. Hətta öz miniyini də, onun üçün göndərdi. O gün gecə yarısınadək öz suallarını imama (ə) ərz edib cavabını aldı və onun problemləri İmamın (ə) görüşündə həll oldu.

Yatmaq zamanı çatanda İmam (ə) xidmətçisini çağırıb buyurdu: «Mənim şəxsi yatağımı gətirib böyük məqama malik olan qonaq üçün hazırla ki, istirahət etsin».

İmamın sözləri Bəzəntinin ürəyini dağ kimi yüksəltdi və o öz-özünə dedi: Dünyada İmamdan (ə) sonra mən hamıdan yaxşıyam. İmam (ə) öz miniyini mənim üçün göndərir, yatağını mənə verir və saatlarla mənimlə oturub söhbət edir.

Bəzənti öz xəyallarında idi ki, birdən İmam (ə) otağa qayıdıb ona buyurdu: «Ey Bəzənti! Heç vaxt bunlarla başqalarının yanında qürurlanma. Çünki Səsəət, Әlinin (ə) dəyərli səhabələrinən idi. O, xəstələndikdə həzrət ona yoluxmaq üçün onun yanına gedib saatlarla ona nəvaziş göstərdi və (ona göstərdiyi diqqətdən) məğrur olmasın deyə ona buyurardu:

“Әziz dost! İmam mənə məhəbbət göstərdi deyə əsla qürurlanma! Mən bu işi dini və insanlıq borcumu yerinə yetirmək üçün edirəm”.

Bəzənti belə deyir: Həzrət bu əhvalatı danışaraq, yanıldığımı mənə anlatdı. Ondan sonra mənəviyyatımda öz niyyət və əməlim haqqnda düşünməməyi qərara aldım.