"Bəni-İsrayildən olan bir kişinin 40 il idi ki, işi oğruluq etmək idi. Bir gün İsa ibn Məryəmi (ə) görür ki, Bəni-İsrayildən olan bir abidlə onun yanından keçib gedir. Oğru öz-özünə deyir: "Bu, Allahın peyğəmbəridir. Onun yanındakı da həvarilərindən biridir. Əgər mən də onlarla birlikdə hərəkət etsəm, onların üçüncüsü olaram”.

Onların ardınca getməyə başlayır. İsanın (ə) dostuna yaxınlaşmaq istəyir, ancaq özünü xar hesab etdiyi üçün çəkinir. Öz-özünə deyir: "Mən hara, o hara?!”.

Həmin həvari isə kişini müşahidə edərək, öz-özünə deyir: "Mənim kimi bir şəxsiyyət onun kimisi ilə hərəkət edə bilməz”. Ona görə də onu itələyir və özü İsanın (ə) yanında qərar tutur. Oğru kişi də tək hərəkət etməli olur.

Allah Təala İsaya (ə) vəhy edir: "Onların hər ikisinə de ki, əməllərinə başdan başlasınlar. Həvarinin etdiyi təkəbbürə görə əməlləri məhv oldu. Ancaq o birisini nəfsini xar hesab etdiyi üçün bağışladım”.