Bir təndir gördüm. Ağzı tıxaclanmış, zərihə salınmış adi bir təndir. Söylədilər sahibi zalım bir adammış. İndi təndir məscid divarları ilə əhatələnmiş. Təəccüb etdim. Zalımın evi məscidəmi dönür? Qəribədir. Sordum təndirdən:

-“ Söylə, nədir bu hikmət.”
Dedi:- Mən adi bir təndir idim. Məni Hüseynin (ə) başı mübarək etdi.
Dedim : - Neylədin Hüseynin (ə) başını?
Dedi :- ­­ Bunu ondan soruş.
Ətrafa baxdım. –“Kimdir “o” ?”
Sorulacaq bir kəs görmədim. Xalılarla döşənmiş məscid də bir nişan vermədi. Üz tutdum Kərbəlaya.
Çağırdım: “ Seyyidim!Ya Hüseyn!Ya Hüseyn! ”
Bir səda gəlmədi. Başsız bədən danışarmı?! Təlaşlandım. Ümid etdim mövlama.
“ Ya Əli! Sən sorğulara cavabsan. Mənə təndirin sirrini aç.”
Dedi: “ Bunu Peyğəmbərdən (ə) soruş.”
Anlaya bilmədiyim bir hiss məni bürüdü. Duruxdum. Sonra özümü toplayıb çağırdım:
“ Peyğəmbərim! Peyğəmbərim!”
Bir səda gəldi: “ İtrətim! İtrətim!”
Dedim: “ Mən onu görmədim.”
Dedi: “ Bəs, heç sevdinmi?”
Dedim: “ İstədim. Amma mərifət etmədim.”
Dedi: “ Bəs, Quranım?”
Dedim: “ Xətm etdim.”
Dedi : “ Bəs hökmü?”
Dedim: “ Bacarmadım.”
Ani bir sükut çökdü. Sonra Peyğəmbər (s) nalə çəkdi:
“ Ah! Əmanətim! Əmanətim!”
Qəfil diksindim. Bu röyadan üşəndim. Sonra xəcalətlə pıçıldadım: “ Bağışla, Peyğəmbərim! Bağışla!”